Patryk Stanisław Dyśko - urodzony 8 maja 2007

Dzień dobry. Nazywam się Patryk Stanisław i opowiem Wam historię mojego życia.	Już przed urodzeniem niektórzy interesowali się biciem mojego serca.	Oto ja, pól godziny po urodzeniu. Przyjście na ten świat kosztowało mnie sporo wysiłku. Mamusia była bardzo dzielna.	Zaraz po urodzeniu położyli mnie na jakichś dziwnych sankach co mnie troszkę wystraszyło.	W końcu pozwolili mi się przespać.
W międzyczasie mama miała okazję zjeść zasłużony lunch ponieważ pracowała ciężko przez całe przedpołudnie.	Ja też dostałem swój pierwszy posiłek i uciąłem sobie jeszcze raz drzemkę.	Po południu poznałem moich dwóch szalonych starszych braci...	... oraz moją babcię.	Tutaj jestem z Kubą, moim najstarszym bratem...
... a to jest Stefan mój drugi brat, który jest dużo młodszy od Kuby, ale z mojego punktu widzenia i tak wydaje się ogromny.	Stefan zawsze stara się bardzo delikatnie ze mną obchodzić chociaż często nie zdaje sobie sprawy z tego jakim jest mocarzem.	Babcia myśli, że jestem aniołkiem.	Kolana Kuby są wygodniejsze od szpitalnego łóżeczka.	Tata też jest dosyć wygodny chociaż nieco szorstki.
Nie za dużo jeszcze potrafię zrobić moimi małymi rączkami.	Najukochańsza jest oczywiście mama, która jest dla mnie wszystkim.	Wygląda wspaniale...	... oraz zapewnia mi wyśmienite jedzonko, podane zawsze w odpowiedniej temperaturze.	Moi rodzice wydają sie być szczęśliwi moim przyjściem na świat.
Moja mama ma teraz trzech małych chłopczyków, którzy ją uwielbiają.	Głowa Kuby wygląda przy mojej niczym ogromna bania.	Chyba właśnie dlatego potrafi posługiwać się dwoma językami i umie liczyć do 14-stu!	Ciocia Sarah przyszła z Josh'em i przyniosła lizaki. Mnie niestety nikt nie poczęstował.	Joan przyznała, że jestem tak przystojny jak pozostali panowie z rodziny Dyśków. Nie jestem pewien czy był to komplement :-)
Miłe panie położne odwiedzają mnie prawie codziennie, żeby sprawdzić jak się miewam.	Moi sąsiedzi Clare i Jim przyszli w porze posiłku więc musieli cierpliwie poczekać aż skończę mój lunch.	Wujek Eugen jest co prawda chrzestnym Stefana, ale ja też mu się spodobałem.	Teraz mamy własnych 7 kółek, które nas wożą na spacery.	Przyjaciółka mojej babci zrobiła dla mnie zgrabny sweterek na drutach.
Opowiadanie historii mojego życia zmęczyło mnie troszkę.	W takim razie do spania. Trzymajcie się ciepło i do zobaczenia.

Powrót do strony głównej